In memoriam Rob van Horssen

Ja, het klopt. Bij het lezen van dit stuk is mijn leven geëindigd. Het spijt me dat jullie dat op deze manier moeten vernemen, maar er bestaat geen goede manier om dit te vertellen.  Het is niet ‘hoi, hoe gaat het met je’ en ‘oh ja ik ga zo dood’. Ik heb afscheid genomen van het leven, uit liefde voor het leven. Ja, vanuit mijn standpunt bezien het prachtige leven. Want als het goed met je gaat, dan zeiken we er met z’n allen aardig op los. Over alledaagse en vaak nietszeggende onderwerpen waarover we allemaal (ook ik) onze ongebreidelde mening geven. Kijk maar naar social media.

Maar voor mij hebben de woorden ‘relativeren’ en ‘waarderen wat je hebt’ een geheel andere betekenis gekregen. Het besef dat ik afscheid moest gaan nemen van het allerbelangrijkste in het leven, mijn kinderen en mijn vrouw. Een onverdraaglijk geestelijke pijn, in geen enkele verhouding tot de lichamelijke pijn.

Mijn zandloper is halverwege 2020 voor de laatste keer omgedraaid, nadat ik de diagnose ALS had gekregen. Correctie, ik, mijn gezin, familie en goede vrienden de klote diagnose ALS hadden gekregen, want ALS heb je nooit alleen. Wat begon met klachten die wel zouden passen bij het ouder worden, naar een diagnose die fataal bleek te zijn. Geen behandeling, geen operatie, geen medicijnen, geen chemotherapie, maar een doodstraf zonder nooduitgang.

De eerste weken na de diagnose lijkt het alsof er geen leven meer bestaat, de bodem is onder je voeten verdwenen en je valt en in diepe eindeloze en donkere put. Je wilt jezelf vastgrijpen aan de zijkant, maar het lukt niet. Een eindeloze val naar beneden, totdat je met een harde plof in de donkerste krochten van het bestaan bent beland. Uit zelfmedelijden denk je in het begin dat je helemaal alleen bent. Totdat ik om me heen ben gaan kijken en me realiseerde dat niet alleen ik, maar ook mijn lieve gezin, familie en goede vrienden ongevraagd zijn meegetrokken in deze duizelingwekkende val. Het lijkt erop dat er daar geen leven meer bestaat, het is ongrijpbaar geworden. Je herkent jezelf plots niet meer, van een redelijk solide persoon naar een kwetsbaar hoopje mens met een ongekende dosis aan emoties aangevuld met de nodige tranen. Kinderen die van de ene op de andere dag volwassen moeten worden en nu moeten leren leven met de wetenschap dat het mooie en gelukkige gezin ernstig is beschadigd. Mijn lieve vrouw, mijn zorgzame vrouw, die zich moest gaan realiseren dat “tot de dood ons scheidt” plots aan de voordeur stond.

Ik heb gezien en gevoeld hoe mijn lieve gezin meer dan 2,5 jaar lijdzaam heeft moeten toekijken hoe ik beetje bij beetje aftakelde, een ongelooflijke kwelling voor iedereen.

In mijn leven heb ik vaak gehoord ‘Liefde overwint alles’. Juist de afgelopen 2,5 jaar heb ik mogen voelen hoeveel liefde er aanwezig is binnen mijn gezin, familie, schoonfamilie en échte vrienden. Misschien zeg ik het verkeerd en bedoel ik dat ik nu pas de echte waarde van deze liefde begrijp, want de liefde zelf is er altijd wel geweest. Maar helaas laat het normale leven ons vaak even vergeten waarom oprechte liefde zo waardevol is. In de moeilijkste periode van mijn leven heb ik gemerkt dat wij als gezin, familie en vrienden in staat zijn gebleken om gezamenlijk toch uit deze donkere put te klimmen en kleur te geven aan de tijd die ons nog samen was gegund. Zonder de liefdes van mijn leven was mij dit nooit gelukt.

Vandaag heb ik gekozen om niet te sterven door ALS, maar uit liefde voor het leven.

Ik vier mijn afscheid op vrijdag 9 december 2022 om 15.30 uur in Concertgebouw de Vereeniging in Nijmegen. Er worden veel kaarten verstuurd, maar natuurlijk zal ik er genoeg zijn vergeten, wellicht te begrijpen door de emotionele periode die wij hebben doorgemaakt. Ik hoop dat jullie dit bericht dan als uitnodiging willen zien.

Ik wil iedereen vragen om de wens van mijn gezin en familie te respecteren en ze nu eerst de tijd te gunnen om met elkaar te rouwen.

Ik wens jullie allemaal een prachtig leven met veel liefde, gezondheid en geluk. En wellicht tot vrijdag 9 december.

Liefs, Rob